*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

سلام دلگير جان

امروز دقايقي جلوي آينه ايستادم و به خودم نگاه كردم... خسته شدم از اين صورت
تو چطور ميتوانستي ساعتها روبه رويم بنشيني و با عشق نگاهم بكني؟
اصلأ اين صورت معمولي چه جذابيتي براي تو داشت كه ساعت ها به تماشايش مينشستي!؟

دستانم مدام عرق ميكند و حركت دادن قلم برايم سخت است نزديك شدم به وصف كردن حساس ترين روزهاي زندگي ام... ملاقات آن مرد چشم سياه

آن روز قصد فرار كرده بودم هيچ چيز برايم مهم نبود! هرچه ميخواهد بشود! داشتم ميرفتم كه صداي در آمد برگشتم و يك جفت چشم مشكي حبسم كر

آنقدر نگاهش پر جذبه بود كه نه ميتوانستم بروم نه حتي نفس بكشم... لحظاتي نگاهم كرد و در را باز گذاشت رفت داخل اتاقش... با اضطراب قدم برداشتم! نميدانم چرا... اما فرار نكردم... پايم را داخل اتاق گذاشتم

روي صندلي نشسته بود و پيپ ميكشيد! وسط اتاقش سرگردان ايستادم... معذب بودم! صدايش را شنيدم: بنشين

لهجه خاصي داشت... به راحتي فهميدم از اهالي اينجا نيست! همين يك كلمه كافي بود تا بفهمم صدايش هم مانند صورتش گيراست... روي تخت نشستم

حواسش به من نبود اصلا انگار من انجا حضور نداشتم... با دقت نگاهش كردم... موهاي مشكي و پرپشتي داشت كه با دقت شانه اش كرده بود و نظم زيبايي بخشيده بود
صورتي بزرگ و كشيده اي داشت
صورتش صاف و اصلاح كرده بود
چشمهايي درشت كه در عين حال كشيده هم بود
چشمهايش عجيب بود! تا به حال همچين چشماني نديده بودم
لبان قلوه اي و خوشرنگي داشت
پوست صورتش نه روشن بود نه تيره

در كل جذابترين مردي بود كه در زندگي ام ديده بودم... خيلي جوان بود... قبل از انكه به اينجا بيايم تصورم پيرمردي بود با شكمي برامده و سري كچل كه از روي هوس#اني ميخواست دختركي مظلوم را اسير خواسته هاي خودش بكند

برايم عجيب بود مردي به اين جذابي احتياج نداشت كه دختري را اينگونه بازيچه خود كند در دهكده ما دختران و زنان براي اين نوع مردان سر و دست ميشكستند

برگشت نگاهم كرد... ذوب شدم! واي ازاين چشمها
ميتوانند به راحتي ادم بكشند... اين مرد چرا انقدر جذاب است! از روي صندلي اش بلند شد و به سمت من امد... تپش قلبم بالا رفت... خداي من ديگر همه چي تمام شد... دارد مي ايد كه... امد و امد و امد... انقدر نزديك شد كه صداي نفسهايش را ميشنيدم

بلند شو دخترك

با تحكم گفت.... لجباز بودم ! اگر هركس ديگري جز او به من دستور ميداد قطعا سرپيچي ميكردم... اما اين مرد جوان انگار با همه دنيا فرق دارد
ايستادم در مقابلش... خيلي نزديك بود... در طول زندگي ام هيچوقت به هيچ مردي انقدر نزديك نشده بودم حتي پدرم

سرم را پائين انداخته بودم

صدايش را شنيدم: وقتي كسي ميخواهد با تو صحبت كند ادب حكم ميكند نگاهش كني

بغضم گرفت... چقدر حساس شده بودم! سرم را بالا گرفتم.... به چشمانش خيره شدم... مطمئن بودم گونه هايم سرخ شده اند! لبانش تكان خورد: من ايرزاك هستم

دقيقا نميدانم چند وقت از آن روز كذايي گذشته... اما سالهاست درگير اين نامم

ايرزاك.... مرد من
مرد هميشگي من

✳گلوينا✳

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

نورا مرغوب❇
❇نامه شماره ۱۹

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

ازگلورينا به ايرزاك

سلام دلگير جان
امروز پر دغدغه ترين روز زندگي ام بود
به اصرار ايزابل خواستم براي اولين بار خانواده اش را ببينم
اضطراب تمام وجودم را فرا گرفته بود
ايزابل گفته بود ادم هاي بدي نيستند فقط زبانشان تند است! اگر حرفي زدند به دل نگيرم

نميدانستم چه بپوشم! از عمارت كه لباسي با خود نياوردم...! به جز همان پيراهن ساطن كه هميشه در خانه ميپوشيدم
براي اولين بار مجبور شدم بخشي از آن مبلغي را كه به اجبار در چمدانم گذاشتي هزينه كنم
براي خودم لباس خريدم... لباس ساده اي ست
اما همان رنگ است كه تو دوست داري... صورتي پريده

داخل فروشگاه لباس كه بودم... براي چند لحظه روحم از زمان حال خارج شد و به گذشته بازگشت
ياد ان روزها كه ليندا! خياط خواهرت مي امد عمارت تا برايم لباس بدوزد
همان روز ها كه تو البوم پيراهن هايش را ورق ميزدي و نظر ميدادي و سر به سرم ميگذاشتي
همان روزها كه هميشه سر رنگ لباس باهم بحث داشتيم

چه احمقي بودم! لباس بايد همان رنگي باشد كه تو دوست داري! اصلا دنيا بايد به كام تو باشد
چرا ما ادمها ارزشمند ترين لحظات زندگي مان را صرف بي ارزش ترين موضوعات ميكنيم و از كنار هم بودن ها لذت نميبريم؟

بگذريم

به خانه كه رسيدم لباس را برتن كردم
موهايم را شانه زدم و دور سرم جمع كردم... خيلي ساده
نه اين مهماني از ان مهماني هاي اعياني بود كه تو برگزار ميكردي! نه من ان گلوريناي سابق هيجان زده

در اينه خودم را نگاه كردم... عجيب است اما انگار همين چند ماه مرا چند سال پير كرده
اهي عميق كشيدم و كيف دستي ام را برداشتم و از اين خانه جهنمي بيرون رفتم
به منزل ايزابل رسيدم... خانه اي كوچك... حتي كوچكتر از خانه من... محله اي پايين! حتي پايين تر از محل سكونت من

ارام بر در چوبي شان مشت كوبيدم

صداي فرياد مردي امد: ايزابل اين در لعنتي را باز كن

راستش را بخواهي ترسيدم... اگر پاي ايزابل مهربانم وسط نبود با سرعت هرچه تمام تر بازميگشتم
اب دهانم را قورت دادم و منتظر ماندم... ايزابل در را باز كرد و محكم در اغوشم گرفت! چقدر اين دختر را دوست دارم... دعوتم كرد به داخل

وارد شدم.... مردي را ديدم با صورتي چروكيده و كثيف! انگار سالهاست رنگ حمام را نديده! يعني اين پدر ايزابل است!!؟

رفتم جلو دستم را به سمتش دراز كردم و با نهايت ادب سلام كردم...صورتش را به سمتم برگرداند و نيشخند زد! دستم در هوا خشك ماند! چه مردِ...!نميتوانم توهين كنم... هرچقدر هم بد باشد پدر ايزابل من است... كسي كه اين روزها كنارم مانده
ايزابل دعوتم كرد كه بنشيندو رفت برايم وسايل پذيرايي بياورد

از خدايم بود نگذارم برود! تنها ماندن با اين مرد برايم سخت بودم...راستي مادرش كجاست!؟
ايزابل كه امد از او پرسيدم.... رنگش پريد! با لكنت گفت برايش كاري پيش امد مجبور شد برود... نميدانم چرا اما يك لحظه گذشته ي خودم رنگ گرفت... انگار درد مشترك داريم

كمي گذشت... تقريبا به ان فضاي سنگين عادت كرده بودم كه صداي پدرش را شنيدم... صدايش چقدر خش داشت! صدايش و سرفه هايش گواهي ميدادند اين مرد حداقل نيمي از سالهاي زندگي اش را با سيگار شريك بوده

ياد تئوري تو افتادم... یكبار پرسيدم تو وسوسه نميشوي بعد از ترك كردنت باز هم سيگار بكشي وقتي در بين دوستانت همه سيگار ميكشند!؟

جوابت را يادت هست؟! الان كه فكر ميكنم قند در دلم اب ميشود
گفتي: افرادي كه سيگار ميكشند دهانشان بو و طعم بدي دارد! من كه نميخواهم تورا عذاب دهم
من خوشبخت ترين زن دنيا بودم.... چرا اين را نميدانستم؟

روحم از عمارت به خانه ايزابل بازگشت
پدرش داشت حرف ميزد... اميدوار بودم بحث مهمي نباشد چون اگر چيزي ميپرسيد جوابي نداشتم
حواسم نبود... حرفهايش را نشنيده بودم

پرسيد: دختر تو در اين شهر چرا تنهايي؟! بي كس و كاري؟

سوال خنجر شد در قلبم! نه من بي كس و كار نبودم
من مردي را داشتم كه به اندازه تمام مردم روي زمين حمايتم ميكرد... كه وقتي او كنارم بود انگار ما شلوغ ترين خانواده دنيا بوديم

به لكنت افتادم: راستش خانواده ام در كشوري ديگر زندگي ميكنند... براي مسائلي مجبور به ترك كشورم شدم

چرا اخم كردي؟! لابد انتظار داشتي حقيقت را بگويم؟
من كه نميتوانم بگويم زادگاهم همين كشور است و همين خانه كه الان ساكنش هستم! تو كه بهتر از همه ميداني
نميتوانستم بگويم... من از دروغ بيزارم اما تو كه ميداني حقيقت هاي زندگي ام چقدر منزجر كننده اند

مردك نيشخند ميزد
هرچه ميگذر بيشتر به اين موضوع فكر ميكنم كه چرا ايزابل با اين شرايط بد خانوواده اش اصرار داشت ببينمشان
تا اخرين لحظه اي كه انجا حضور داشتم نگاه هاي تمسخر اميز پدرش دست از سرم بر نميداشت

زود تصميم به رفتن كردم... ايزابل اصرار داشت تا بيشتر بمانم اما وقتي صورت رنگ پريده ام را ديد پشيمان شد و اصرار نكرد

خلاصه به هر زحمتي بود از انجا فرار كرده و به سمت خانه جهنمي خودم پرواز كردم
هنوز وقت نكرده ام لباس هاي مهماني را از تنم بيرون بياورم و لباس خانه ام را بپوشم... گفتم زود تر برايت نامه را بنويسم تا دلم از اين حجم غم منفجر نشده

ميبيني؟
ديگر تو نيستي تاهوايم را داشته باشي
گلورينا بي پناه شد

خدا هميشه پناهت باشد تكيه گاه من

✴گلورينا✴

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

نورا مرغوب❇
❇نامه شماره۱۳

♦♦---------------♦♦

نامه ی شماره ۱۴ در روز سه شنبه منتشر خواهد شد

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

سلام دلگير جان
امروز وقتي از خواب بيدار شدم... آنقدر گيج بودم كه نميتوانستم تشخيص بدهم كجا هستم! لحظاتي گذشت تا همه چيز را به خاطر اوردم... ديشب... واي ديشب

كاش هيچوقت از خواب بيدار نميشدم
سرم را بين دستانم گرفتم! حرفهاي ديشبش، چشمان پر نفرتش، لحظه اي از ذهنم دور نميشد

من لايق اين حرفها بودم!!؟

اگر گلورينا ١٠ سال گذشته بودم برايم فرقي نميكرد
عادت داشتم به توهين و تحقير... اما الآن... واقعا نميتوانم! برايم وحشتناك است... تو برايم شخصيت و غرور افريدي اما خودت باعث شدي كه هم شخصيتم را از دست بدهم هم غرورم را

به سختي از رختخواب جدا شدم... ساعت را نگاه كردم
١ ظهر بود! همين ساعت بيدار شدنم ميتواند نشان بدهد كه چقدر حالم وخيم است

گشنه ام بود اما ميل به غذا نداشتم... روي صندلي نشستم... همان اولين روزي كه در عمارت مرا به عنوان نامزدت معرفي كردي متوجه نفرتش به خودم شدم... نميدانم شايد يكي از عاشقان سينه چاكت بود! شايد هم مرا در شأن تو نميديد! كه البته حق هم داشت

تا چند ماه پيش كوچكترين حرفي هم كه ميخواست به من بزند را با احتياط بر زبان مي آورد... اما همين ديشب
چقدر بي پناهي بد اسبود

اينكه تكيه گاه نداشته باشي
اينكه آنقدر ضعيف باشي كه با هر حرفي از هم بپاشي

من هميشه تورا كنارم داشتم... اولين هاي زندگي ام فقط با تو بود... اولين تكيه گاه تو بودي... اولين عشق تو بودي... اولين بار زندگي كردن را تو به من آموختي... اولين بار تو بودي كه به من ارزش دادي... تو بودي كه حساب مرا از خانواده ام جدا كردي... اين تو بودي كه اولين بار به من امنيت بخشيدي

آن روزها كه سنم كمتر بود و در اين خانه با كساني زندگي ميكردم كه مثلا خانواده ام بودند هميشه از خداوند ميخواستم اتفاقي رخ بدهد كه از اين منجلاب بيرون كشيده شوم... هميشه موقع خواب صندلي ام را زير دستگيره در ميگذاشتم تا آن مردك هميشه مست پايش را به اتاقم نگذارد... بچه بودم اما با همان سن كم ميتوانستم تشخيص بدم كه چقدر زندگي مان كثيف است... شب هارا با ترس صبح ميكردم... هزاربار از خواب ميپريدم... چه زندگي فلاكت باري بود

تو چه اكسيري داشتي كه توانسته بودي تمام ترسهايم را از بين ببري؟ اغوش تو چه معجوني بود كه من تمام امنيت گمشده كودكي ام را در ان پيدا كردم!؟

ميشود باري ديگر....؟
هيچي... بگذريم... توقع بي جايي بود
دلم برايت تنگ شده تكيه گاه جان

❇گلورينا❇

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

نورا مرغوب❇
❇نامه شماره ۱۱